Afgelopen anderhalve week hebben we doorgebracht met Annemarie en Sander. Zij maken een rondreis van 5 maanden door zuidelijk Afrika. Annemarie heeft ook biologie in Wageningen gestudeerd en tegelijkertijd met Annelies de lerarenopleiding in Utrecht gedaan, dus het was al eerder afgesproken dat we elkaar zouden opzoeken als zij in Mozambique zouden aankomen. Twee dagen na Dolfs verjaardag kwamen ze in Beira aan. Zijn verjaardag hadden we uitgesteld aangezien we toen op het eiland waren om onderzoek te doen. Annelies was de halve avond bezig met pannenkoeken bakken en we hadden ook een appeltaart gemaakt. Beiden vielen goed in de smaak, met name bij de Mozambikanen (een nicht van tia die we inmiddels redelijk kennen hadden we ook uitgenodigd). Er werd zelfs een kaars bij gehaald en op de taart gezet. Een gezellige verjaardag, maar dan wel zonder cadeautjes want heel veel leuke dingen kun je hier niet krijgen; we hebben geen behoefte aan (let op de schrijfwijze) een radio van sonny of sqny of een t-shirt van adibas. Gelukkig hadden Dolfs ouders optijd een pakje opgestuurd met snoepjes, ontbijtkoek, extra accu voor Annelies' mobiel, foto's en nog wat dingetjes. Dus 1 groot pakje maakte dat weer goed.
De volgende dag buskaartjes gekocht naar Maxixe, een plaats 700 km onder Beira. Sander en Annemarie hadden net in Malawi hun duikbrevet gehaald en wij waren toch al van plan om te gaan duiken in Mozambique dus dat was mooi te combineren met een duiktrip in Tofo, een van de betere duikplekken in Mozambique. Een aardig bustripje met vertrek om half 5 's ochtends. Onderweg het grootste deel van de uitlaat verloren en de rechter zijspiegel, maar gelukkig geen klapbanden dus we konden gewoon doorrijden al stonk het wat meer en toen de uitlaat eraf viel zat de hele bus vol met zwarte stof. Het voordeel van zo vroeg vertrekken is dat je in 1 dag op je bestemming kan zijn. Tofo bestaat uit 3 duikscholen en een hoop hotels en is aardig toeristisch. Dat hebben we geweten ook want de eerste nacht hadden we gezelschap van een truck vol met nederlanders en was de enige andere toerist een canadees. Ook een hoog gehalte surfdudes met tattoo en blonde haren. Gelukkig waren we enigszins buiten het seizoen en was het nog niet zo druk. We deelden met z'n vieren een chalet gemaakt van plambladeren en riet. In de 5 dagen dat we hier verbleven 4 duiken gemaakt. De laatste duik was de mooiste met een zeeschildpad, 2 mantaroggen (deze hebben een spanwijdte van 4,5 m), devil rays (goed te zien tijdens de safety stop op 5 m diepte) , giant reef rays verstopt onder overhangende rotsen en heel veel vissen. Tijdens het varen waren we ook al een bultrugwalvis en een walvishaai gezien. Die laatste hadden we in Honduras ook al eens gezien. De bultruggen hadden we een paar dagen eerder vanaf het terras van ons hotel, ze kwamen bijna helemaal het water uit springen en zeker met de verrekijker hebben we er goed van genoten.
We waren verplicht eerst een opfris cursus te volgen waarin we alle belangrijke handelingen die tijdens duiken kunnen voorkomen herhaalden. Bijvoorbeeld hoe doe je je uitrusting af onder water, oefenen van je drijfvermogen, je bril vol laten lopen met water, je regulator (daar adem je door) af doen en laten zweven. Dat was wel even nodig, want een aantal dingen waren we weer vergeten. Annelies had gelukkig geen grote oorproblemen alleen duurde het afdalen naar 20 m diepte voor haar 5 min en voor de rest 30 sec, maar doordat er altijd meerdere instructeurs mee duiken is dat geen probleem.
Het zicht (10 m ipv 20) en de hoeveelheden koraal waren een stuk minder dan in Honduras en met de stroming was het ook iets moeilijker (je wordt meegetrokken door de stroming). De tripjes naar de duikplaatsen waren veel spectaculairder. Op een rubberboot met 2 motoren van 85 pk vaar je met heel veel km per uur naar je duikplaats en stap je niet in het water maar moet je je naar achteren laten vallen en maak je een koprol in het water. Door de vele golven hingen ook wat mensen al overgevend over de boot, want als je je duikuitrusting aan doet of mensen weer de boot in trekt ligt de boot 'stil'. Dit bleef ons gelukkig bespaard. Een snorkeltrip werd op een gegeven moment afgelast omdat 10 mensen kotsmisselijk waren geworden.
Verder hebben we nog een halve middag paardgereden door de duinen en over het strand. Annemarie is een groot paardrij fan en aangezien wij nog nooit langer dan 10 min op een paard hadden gezeten leek het ons wel eens leuk om te doen. Afgezien van een enigszins houten reet was het erg leuk en zeker voor herhaling vatbaar (mits de paarden mak genoeg zijn). Ook hebben we een keer een bodyboard gehuurd. Dit is een soort van halve surfplank waar je op gaat liggen. Je baant je een weg door de golven en als er een mooie golf aankomt draai je om en wordt je, als je het goed doet, door de golf meegenomen. Leuk, maar dodelijk vermoeiend. Een aantal keer zelf gekookt en een aantal keer uit eten geweest (Annemarie was ook jarig). Ons kaas tekort aardig ingehaald want ze hadden hele goede pizza's die je ook kon bestellen voor de lunch. De bar/restaurant lag bovenop een duin en je had een prachtig uitzicht over het strand en de mooie blauwe zee (in Beira is de zee bruin door het vele zand en er monden 2 rivieren op uit). De rekening was even slikken; duiken is helaas altijd een duur grapje. Een hele gezellige week gehad; het is altijd leuk om bekenden tegen te komen en we hebben weer wat nieuwe kaartspelletjes geleerd. Sander en Annemarie bleven nog wat langer en gaan daarna verder naar beneden naar de hoofdstad Maputo en door naar Madagascar. Dan kunnen we mooi horen wat de moeite waard is.
Wij moesten weer omhoog want Dolf moet voor zijn onderzoek weer aan de bak. Het bleek een stuk makkelijker te zijn om naar het zuiden naar Maputo te komen dan voor ons terug naar het noorden naar Beira. D chapas en bussen gaan om de dag naar het noorden en wij waren er net de verkeerde dag. We hebben daarom overnacht in Vilanculos in een hotel gerund door belgen die er al 10 jaar wonen. De enige optie om de volgende dag verder te gaan naar het noorden was 500 km liften. Dat hadden meer mensen bedacht en gelukkig kwam er een bijna lege groot model chapa aan rijden en konden we zonder probleem met 8 man instappen. We hadden wel mazzel vertelde iemand ons, want in het slechtste geval zit je 8 uur achter op de laadbak van een vrachtwagen en wordt je compleet door elkaar geschud en zit je onder het stof. Liften lukt over het algemeen wel en is ook algemeen geaccepteerd, er is maar 1 weg van Beira naar Maputo en op sommige plekken wonen nauwelijks mensen en heb je geen mobiel bereik. De weg is in redelijke conditie op sommige stukken na waar meer kuil dan asfalt ligt (en dat is dan de hoofdweg, zo smal dat de chapa moet uitwijken als er een vrachtwagen van de andere kant komt). De laatste 100 km ons zelf opgevouwen in een gewone chapa met nog 21 anderen en Dolf met kramp in zijn been en allebei een houten reet 's avonds weer in Beira aangekomen.
Misschien dat we de kerst in Vilanculos gaan doorbrengen, het schijnt er rustiger te zijn dan in Tofo dat met kerst overspoeld wordt door dronken zuid-Afrikanen. Omdat in Zuid-Afrika scholen 3 weken kerstvakantie hebben wordt zuid Mozambique geheel door hen overspoeld, net op het moment dat wij ook vakantie hebben en naar het zuiden afreizen (wat een timing).
