Bootje varen

Ons eerste uitje buiten Beira bestond uit de rivier de Buzi opvaren naar het dorp Buzi, zo'n 15 km verderop en onderweg de kustvegetatie te bekijken. Het visserij instituut in Beira had ons geadviserd om in Buzi contact op te nemen met de “landbouw en visserij administratie' om via hen aan een boot te komen en hulpje voor Dolfs ondrzoek.
Maandag waren we vol goede moed op weggegaan, maar helaas was er nog een onderzoeksbrief nodig van Carlos van de universiteit in Maputo dat Dolf officieel voor hen werkt, met bijbehorende stempels (altijd handig om het vertrouwen te winnen van mensen dat je niet een of andere malloot bent die out of the blue met een onderzoek aan komt zetten). Helaas lag de internetverbinding eruit en moest het document uiteindelijk gefaxt worden. Ja, hoe werkt zo'n faxapparaat eigenlijk? Nee, dan moet je dus niet de hoorn opnemen van de fax, want dan gaat het fout... Nadat de jongen 2 keer de hoorn had opgenomen, hadden we hem duidelijk gemaakt dat dan het bericht niet verstuurd wordt. De derde keer leek het wel goed te gaan. Na een half uur kregen we echter nog geen fax. “Is er geen fax verstuurd? Nee hoor, er ligt niets.” Wij Carlos weer gebeld, maar die nam niet op, inmiddels was het al half 12. Na nog een keer vragen of er dan misschien geen papier in de fax zat liep iemand anders naar de fax en ja hoor de fax was allang aangekomen. Zucht...

Snel naar de “veerdienst” gelopen die naar Buzi gaat. Dat blijken kleine bootjes die vanuit Buzi helemaal worden volgestouwd met kratten tomaten en naar Buzi met zoveel mogelijk lege kratjes. Ertussendoor gepropt zitten zoveel mogelijk mensen. Zie de foto's want dat zegt meer dan een omschrijving.
Enig probleem: de boot gaat pas als het tij zo is dat de boot uit de baai gedreven wordt en dat is niet zo vaak. Na 2 uur wachten werd er dan eindelijk een boot ingeladen, op afrikaans tempo (= zeer langzaam met veel pauze). Uiteindelijk maar besloten om de volgende dag de boot te nemen omdat we in Buzi toch te laat zouden aankomen om nog iemand te spreken en het een overnachting meer zou zijn.

Dinsdag, de volgende ochtend, om 6 uur opgestaan om maar met de eerste boot mee te kunnen. Wij naar het strand, geen boten te zien, laag water, shit. Het begon ook nog te regenen met veel wind, wat gelukkig wel snel optrok. Na 5 uur wachten ging er dan een boot (ze kunnen je niet vertellen hoe laat de boot gaat en hoeveel boten er gaan).
Met ongeveer 15 man in de boot en veel lege kratjes gingen we op weg. Een prachtige tocht van 4 uur en een ontzettend houten reet omdat je op een houten plank zit en slecht kan bewegen omdat je voeten in de lege tomatenkratjes zitten. Heel veel vogels, meerdere visarenden gezien (!!), heel veel kingfishers (ijsvogels), ooievaars, (yellow-billed stork, goliath heron: een gigantische ooievaar van 1m40) reigers (little egret), lepelaar, hamerkop, pelikanen, futen en strandlopers. Vogel heaven dus.

Net in zonsondergang aangekomen en een vreindelijke jongen die ook in de boot zat bracht ons naar een hotel. Een mooi oud koloniaal huis. De volgende ochtend naar het landbouw en visserijinstituut ter plaatse. Dit had echter weinig zin, omdat de mangroven alleen in het eerste deel van de rivier staan en aan de baai. dat is ook logisch want de rivier wordt later te zoet en mangroven leven in zout water. De mensen waren erg vriendelijk en gezamenlijk kwamen we tot de conclusie die wij eerder al bedacht hadden namelijk naar een dorpje gaan dat tussen de mangroven ligt en daar ter plekke vragen of een visser ons kan helpen.
Weer een bootje teruggenomen naar Beira die toevallig net wegging. Dat is te zeggen, iedereen zat al in de boot maar we hebben nog een uur moeten wachten op het water dat eerst moest stijgen. De rivier de Buzi is nogal ondiep. Dat merkten we al na 10 meter want nadat de boot een bochtje maakte om weg te kunnen varen raakten we al een zandbank. In totaal hebben we wel een stuk of 10 zandbanken geraakt wat betekende dat een hulpje in het water plonste en de boot goed moest duwen. Dat lukte echter niet altijd in z'n eentje. Op een gegeven moment zaten we zo vast dat alle mannen in de boot zich al begonnen uit te kleden tot op hun onderbroek om de boot uit de zandbank te trekken. Een boot die iets eerder was vertrokken (er waren heel veel kratjes met tomaten die naar de markt moeten in Beira) had het al opgegeven en lagen op een zandbank te wachten op hoger water. Een aantal jongens op de boot stonden te geinen en toen Dolf besloot om ook maar in het water te springen en te helpen was het algemene hilariteit in de 2 boten. Een blanke in je boot is al bijzonder, maar een blanke in het water die helpt is wel heel bijzonder!
Afijn, ook hier weer een paar foto's van genomen en uiteindelijk werd de rivier weer breder.

De volgende ochtend zaten we weer op het strand op de veerdienst te wachten, die ons deze keer alleen naar de overkant van de rivier zou brengen. De eerste stop van de veerdienst is op een klein eilandje dat midden tussen de mangroven ligt en wat ons een geschikte plek leek om met de baas van het dorp te praten en uit te leggen wat we van plan waren. De boot meert overigens aan op het zand en je dient dan met je spullen uit de boot in het water te springen, wat soms tot kniehoogte is. De inwoners keken raar op dat wij hier uitstapten en ook de passagiers keken ons vreemd aan. We werden gelukkig goed ontvangen door de grote baas van het eiland. Enige nadeel was dat zijn Portugees niet niet zo goed is. Wat jongere mannen kwamen er bij zitten om te vertalen en het werd min of meer begrepen wat we kwamen doen. De volgende ochtend zou de baas ons persoonlijk om het eiland kanoen.

Het dorpje is, zoals Dolf mooi beschreef, eigenlijk blijven hangen in de Bronstijd met wat moderne aanpassingen. Rieten hutjes, licht van olielampjes en kampvuurtjes, mensen lopen nog net niet rond in lompen maar het scheelt niet veel. De kano's zijn uitgehakte grote boomstammen en de zeiltjes zijn gemaakt van zakken waar 50 kilo rijst in heeft gezeten.
Wij waren voor de bewoners uiteraard zeer interessant en alle mannen waren uitgelopen om te zien hoe wij onze hangmatten gingen ophangen (prima geslapen hierin trouwens).
De volgende ochtend een rondje langs het eiland gemaakt en tot de conclusie gekomen dat het eiland voldoende mogelijkheden bied voor het onderzoek. Praktisch is ook nog dat de plots redelijk bij elkaar in de buurt liggen. Nu zijn we weer terug in Beira om de visnetten af te maken en alle spullen te kopen voor het onderzoek zodat we snel kunnen beginnen aan het maken van de onderzoekssites.

Annelies heeft het goede nieuws gekregen dat ze waarschijnlijk kan werken in een natuurpark tegen de grens met Zimbabwe, dat hier niet heel ver vandaan ligt. Als het doorgaat mag ze in september iig meehelpen met het doen van een inventarisatie van het aantal grote zoogdieren dat voorkomt in het park. Niet verkeerd dachten wij zo!

Inmiddels is ons Portugees zo 'goed' dat we ons wat beter kunnen uitdrukken dan het gestamel in het begin, dus dat is ook wel zo praktisch. Heel veel andere blanken hebben we nog niet gezien, maar in Beira zijn we zeker geen bezienswaardigheid. De meeste blanken komen hier via de kerk of om les te geven, als iemand ons aanspreekt is al snel de vraag van welke kerk we zijn. Wel rijden hier heel veel auto's rond van hulporganisaties. De FAO, Unicef, WWF, lokale gebouwen die gesponsord zijn door Duitsland of Oostenrijk. Ze zouden hier trouwens een project moeten oprichten voor blinde mensen, want daar zijn er nogal wat van. Ze zijn nu aan het bedelen door achter een klein kind te lopen en hen aan de schouder vast te houden terwijl het kind naar potentiele geldgevers loopt en om geld vraagt. Daar hebben we er nu al meer dan 10 van gezien. Ook aardig wat mensen die een been missen of kreupel zijn. Polio? Het is een sneu gezicht om een oud mannetje te zien voortbewegen met 1 grote stok terwijl zijn benen er een beetje bij hangen of iemand die zich voortbeweegt op zijn knieen en slippers om zijn handen heeft omdat zijn benen niet meewerken. Zeker niet alles is hier koek en ei, maar er zijn genoeg mensen met een schotelantenne op het balkon, dus zo arm zijn ze hier nu ook weer niet (al zouden ze wel wat moeten doen aan de vele gaten in de grond die uitkomen op het riool en de vele verstoppingen, want de rioollucht in de stad is soms niet te harden als je over straat loopt, net zoals het geen kwaad zou kunnen het vuilnis vaker op te halen dan 1 keer in de twee weken). We denken dat door de oorlog het nodige van de voorzieningen zijn ingestort en pas heel langzaam weer op gang komen. De stad is bijvoorbeeld gigantisch vervallen en ze zijn meer aan het afbreken dan aan het opbouwen. Leuk detail trouwens: gebouwen worden hier gesloopt door 1 mannetje met een grote hamer die op het beton staat te raggen terwijl er beneden 5 mannen met helmen opstaan en een deel van de straat hebben afgezet zodat de brokstukken niet op je hoofd vallen als je langsloopt. Mooie vorm van werkverschaffing want die mannetjes staan daar maar een beetje te staan en met 1 hamer duurt het wel even voor je gebouw is afgebroken!
De volgende update volgt als het onderzoek een beetje op gang is.Ik zal proberen wat foto's te downloaden op picasaweb, maar of het lukt ligt aan de internetverbinding.